Θυμάμαι..

1 εβδομάδα μετά το άγριο ξέσπασμα του ποταμού Ευρώτα και...
Είναι η πρώτη φορά στα χρόνια μου που θυμάμαι, πως σχεδόν για όλο το μήκος της παραλίας γύρω από το Δέλτα του Ευρώτα δεν μπορείς να περπατήσεις στην αμμουδιά..
Ένα τοπίο λυπηρό, και ταυτόχρονα  αλλόκοτο..
Ψάχνω λίγη ομορφιά και δυσκολεύομαι να την δω. Μπορώ να την ανασύρω από πρόσφατες μνήμες και να την φανταστώ..
Στους επόμενους μήνες θα αλλάξει η κατάσταση,όμως δεν μπορώ να προβλέψω τον βαθμό..
Οι μέρες του χειμώνα και η φουσκωσιές της θάλασσας θα φροντίσουν να καταπιούν σχεδόν τα πάντα,τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω..
Το έχω δει να συμβαίνει κάθε χειμώνα,όχι όμως σε τέτοια ποσότητα και έκταση..
Τα καλάμια και τα μικρά ξύλα θα θαφτούν στην Άμμο ,δυστυχώς μαζί και όλα αυτά τα αμέτρητα πλαστικά. Και θα μείνουν εκεί για πάντα μαζί με όλα τ άλλα των περασμένων χρόνων. Μέσα στην Γη
Τα πολύ μεγάλα ξύλα θα μείνουν εκεί,πανέμορφα ξύλινα γλυπτά που κάθε τόσο θα αλλάζουν σημεία, αμμουδιές και όψεις..

Θυμάμαι...

18 ΙΟΥΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2015       Περιοχή Κυανή Ακτή - Νεα Κοίτη   Ώρα 17:16 mm

Σαν λαβωμένο ελάφι που έπεσε .. και έμεινε εκεί να το χτυπούν τα κύματα.. 

Ο Πάνθηρας που κοιτά ψηλά,κάτω μια γοργόνα με μορφή κατοικιδίου αγναντεύει το πέλαγος.. και ο καρχαρίας με το στόμα ανοιχτό σπασμένο κάτω σαγόνι και τσακισμένο πτερύγιο ψάχνει να χαθεί στην θάλασσα..

Μια κρύα Πέμπτη η πρώτη του 2015 και όλα μοιάζουν μαγεμένα,ένα πέπλο από σύννεφα που αιωρείται..

Ξύλινα γλυπτά παντού κείτονται πνιγμένα στον αφρό,

και απ το ξέφωτο μακρυά στο βάθος ξεπροβάλλουν σκιές πλοίων φαντασμάτων..

Τα γλαροπούλια στροβιλίζονται μεθυσμένα μέσα σε αυτήν την εικόνα και εύχεσαι να μπορούσες να πάρεις για λίγο την θέση τους..

Κλείνεις τα μάτια και όλα σκοτεινιάζουν,σκέφτεσαι σιωπηλά αν τα ανοίξω και όλα χαθούν?

Τα μάτια ανοίγουν και τίποτα δεν χάνεται..Είσαι μέρος αυτής της μαγείας..

Λίγο κόκκινο κρασάκι απο την όμορφη Σαντορίνη(πεσκέσι του φίλου μου του Παναγιώτη)

Ο moby με το everloving η μουσική μου παρέα αυτήν την στιγμή που γράφω, και..

Παρέα θα κοιτάξουμε αυτήν την φωτογραφία από την Νέα κοίτη στις εκβολές του Ευρώτα 

Σάββατο 2 Μαΐου ο ήλιος βασιλεύει.

Μια πολυθρόνα.. το σκουπίδι .. το ξέβρασμα της θάλασσας που μισοθάφτηκε στην άμμο.

Αυτή η τιποτένια αυτή η πεταμένη πολυθρόνα προσφέρει κάτι μαγικό..

Ενώ ο ήλιος σχεδόν είχε χαθεί την είδα εκεί κάνοντας τον συνηθισμένο περίπατο μου στο κυμοθάλασσο.

Με προκάλεσε..με περίμενε για να μου δείξει..

Κάθισα πάνω στην ξεφτισμένη απ την αλμύρα αγκαλιά της και απλά κοίταξα μέσα, βαθιά στην απέραντη θάλασσα..

Ο ουρανός, τα χρώματα... Δεν υπήρχαν σκέψεις , μονάχα μια απέραντη ευτυχία για κάτι μαγικό,για κάτι που δεν εξηγείτε με λόγια..

Και αυτό είναι η ζωή, και είναι ωραία!!!!

********

********

********

********

********

********