Θυμάμαι ένα Δέντρο... που έγινε στάχτη.... Στο σπίτι σου.

Είναι Δευτέρα 25 του Γενάρη το 2016..

Και απόψε θυμήθηκα...  Θυμήθηκα ένα δέντρο. 

Ναι ένα δέντρο.

Το γνώρισα απ όταν γεννήθηκε και το είδα να μεγαλώνει σε μέρος δύσκολο.

Όμως τα κατάφερε.. Τα κατάφερε και μεγάλωνε όμορφα..

Άντεξε στους ανέμους και στην μανία του αγέρα και του αλμυρού νερού.

Έδωσε άλλη όψη και ομορφιά στις εικόνες μου με την ζωή και την παρουσία του.

Σχεδόν καθημερινά καθόμουν κάτω από την σκιά του..

Και ήρθε ένας χειμώνας.. άλλος ένας χειμώνας.

Θυμάμαι πως εκείνη την μέρα από την Κυανή Ακτή που βρισκόμουν κοίταξα προς την Νέα Κοίτη και δεν είδα την μικρή γνώριμη κουκκίδα . Άρχισα να περπατώ 

προς τα εκεί βουλιάζοντας στην  ασημένια βρεγμένη άμμο..
Πίσω μου το δροσερό κρυστάλλινο νερό έσβηνε τα χνάρια μου λες και δεν ήθελε να βρω τον γυρισμό..
Ώσπου έφτασα κάποια στιγμή..
Το δέντρο δεν υπήρχε εκεί που μεγάλωσε.. Το μόνο που είχε απομείνει ήταν ένα μικρό κομμάτι κορμός και οι ρίζες.. 
Αυτές βλέπεις δεν κάνουν καλή φωτιά σε ένα τζάκι ..
Μεγάλωσε και πρόλαβε να νιώσει αμέτρητες βραδιές το τραγούδι της θάλασσας.. Και μετά...  Μετά έγινε στάχτη..
Στεναχωρήθηκα.. Ναι στεναχωρήθηκα..
Και θα συνεχίσω να το κάνω,ακόμη κι αν πέρασε καιρός.

Από το Έλος Λακωνίας Νίκος Ταμβακολόγος.